Historia rasy:
Wszystkie garłacze należące do grupy "stawaków", które wywodzą się z Górnego Śląska mają wspólną historię. Zalicza się do nich: garłacz górnośląski koroniaty (Starwitzer Flugelsterller-Kroöpfer), garłącz tęczowe (Stellerkröpfer), stawak śląski (Steigerkröpfer) - zwany obecnie stawiakiem niemieckim, stawak czeski (Cesky Stavak) i stawak polski. Te odmiany rasowe mają bez wątpienia wspólne cechy: przede wszystkim są garłaczami i najważniejsze, że w czasie lotów silnia klaszczą, przy jednoczesnym zatrzymaniu lotu w miejsce. Gdy gołąb ten podleci na określoną wysokość, podnosi skrzydła pionowo do góry i w tej pozycji opada bez ruchu w dół, aby następnie ponownie wzlecieć w górę przy głośnym klaskaniu skrzydeł, i tak lot polega na wznoszeniu i opadaniu. Twórcy pierwszego wzoru polskiego pomylili się co do opisu stawaka polskiego, biorąc cechy rasowości ze stawaka śląskiego, nie zwrócili uwagi, że mimo dużego podobieństwa odmian jednobarwnych (stawaki polskie są tylko jednobarwne i niebieskie z pasami), stawaki śląskie są nieco większe, mają bardziej pionową podstawę, czerwoną brew, cielisto-czerwony dziób i bardziej rozbudowane wole w czasie nadmuchania.